Όταν δυο «παιδιά» αποκτούν μωρό

Τυχαίνει μερικές φορές δυο ανώριμοι ενήλικες, δυο παιδιά δηλαδή, να αποκτήσουν δικό τους παιδί. Τότε παρατηρείται μια υπερβολική δέσμευση του ενός γονέα με το παιδί και την απομάκρυνση του από τον ή την σύντροφό του.

Για να αναγνωρίσει κανείς την υπερβολική δέσμευση αρκεί να κάνει τις παρακάτω ερωτήσεις στον εαυτό του. Οι ερωτήσεις ισχύουν και για τους δύο συντρόφους.

• Ικανοποιώ τις σημαντικότερες ανάγκες μου και της συντρόφου μου;

• Είμαι ανοιχτή στον σύντροφό μου; 

• Εστιάζω την προσοχή μου στο παιδί για να αποφύγω την σύντροφό μου; 

• Εκφράζω αληθινή αγάπη στο παιδί μου ή είμαι υπερβολικά ανακατεμένη στην ζωή του;

• Είμαι ένας ώριμος πατέρας ή μήπως παίζω τον ρόλο του πατέρα;

• Θέλω να βάζω το παιδί να κοιμάται στο κρεβάτι μας για να γίνει (ασυνείδητα) φράγμα ανάμεσα σε μένα και στον σύντροφό μου;

• Πόσο έλεγχο έχει το παιδί στα χέρια του;

• Περιμένω από το παιδί μου να φέρεται όπως εγώ; Σαν γονέας δηλαδή και όχι σαν παιδί;

• Βλέπω το παιδί μου σαν φίλο;

• Βλέπω το παιδί μου σαν σύμβουλο;

• Αντέχω την αποδοκιμασία του παιδιού μου;

• Επιτρέπω στο παιδί μου να βιώσει τα συναισθήματά του, ακόμα και όταν είναι επώδυνα;

• Είναι το παιδί μου το κέντρο της προσοχής μου;

• Έχω οργανώσει την ζωή μου ολοκληρωτικά γύρω από το παιδί μου;

• Μπορώ να μιλήσω για κάτι άλλο εκτός από το παιδί μου στους φίλους και συγγενείς μου;

Οι απαντήσεις που θα δώσετε στον εαυτό σας, θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε τι χρειάζεται να αλλάξει στη σχέση που έχετε με το παιδί σας αλλά και με τον / την σύντροφό σας για να γίνει πιο υγιής.

Όσο πιο νωρίς συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε υγιείς σχέσεις με τους γύρω μας. Και όταν έχουμε σκοπό να κάνουμε παιδί ή έχουμε ήδη αποκτήσει ένα, να ξέρουμε ότι μαζί με τον DNA μας, του κληροδοτούμε και τα πρότυπα σχέσεων που έχουμε. Αν το παιδί βιώσει δυσλειτουργία μέσα στην οικογένεια, αυτή θα αναπαράγει στις δικές του συντροφικές σχέσεις και όχι μόνο στις συντροφικές.

Μέσω της Συμβουλευτικής και της Ψυχοθεραπείας μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα πρότυπα σχέσεων που μας έχουν κληροδοτηθεί, να βελτιώσουμε ότι θέλει βελτίωση, να πετάξουμε ότι μας είναι άχρηστο και έτσι να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε πιο υγιείς σχέσεις που θα είναι προς όφελος δικό μας, των παιδιών μας, αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.

Άρθρο της: Γεωργίας Δανέζη (Συμβουλευτική – Προγεννητική Ψυχολόγος) 

Πηγή: ΗΡΑΙΟ Ψυχολογία

Σχετικά άρθρα

Ατομικές συνεδρίες Συμβουλευτικής

Αδιαφορία και γκρίνια εναντίον ευτυχίας

Βιωματική συνεδρία «Όταν ο τοκετός και η γέννηση του παιδιού, αφήνει σημάδι (τραύμα) στο σώμα ή στην ψυχή»

Γιατί πρέπει οι γονείς να μιλούν στα μωρά τους 

Ο ρόλος της μητέρας και ο ρόλος του πατέρα 

Βιβλιογραφία

Moseley, D., Moseley, N. (1994). Χορεύοντας στο σκοτάδι. Αθήνα: Εκδόσεις Θυμάρι